Krężnica Jara położona na południowej granicy Lublina, nieopodal zbiornika Zalewu Zemborzyckiego, zasłynęła przede wszystkim w archeologii. Wieloletnie badania wykazały istnienie na tych terenach dużej społeczności kultury pucharów lejkowatych (3600 – 2600 lat p.n.e.). Ludność neolitycznej osady, której nazwa pochodzi od specyficznej formy naczyń z lejkowato rozchyloną szyjką, wiodła osiadły tryb życia. Hodowla zwierząt i uprawa ziemi były podstawą ich egzystencji. Najcenniejszym znaleziskiem jest gliniana figurka, ukazująca parę wołów sprzęgniętym jarzmem. Jest to jeden z eksponatów wystawy archeologicznej Muzeum Narodowego w Lublinie. Na granicy Krężnicy Jarej i Lublina, po prawej stronie zauważalne są nienaturalne zagłębienia terenu, zwane często przez miejscową społeczność „stawiskami”. Z dużym prawdopodobieństwem mogły tutaj znajdować się stawy rybne w czasach, gdy owe obszary należały do Wsi Królewskiej Zemborzyce. W kierunku wschodnim od "stawisk" odchodzi pieszy Szlak im. bł. ks. Stanisława Mysakowskiego (znaki niebieskie) oraz Szlak Lasów Podlubelskich (zn. zielone).